Uit het leven gegrepen (deel 5)
Ja, dan volgt hier het een verhaaltje over de rest van de zomer zoals ik die beleefd. Vorige maand heb ik nog heel enthousiast verteld over dat ik vader was geworden van 4 belhamels. Ik vertelde al dat mijn baasje ze er nou niet bepaald vrolijk bij vond zitten. Het was mij nog niet opgevallen, want ik was nog helemaal in de wolken en druk met het voeren van de kleintjes. Maar toen ik er eens beter op ging letten zag ik inderdaad dat er iets niet helemaal goed was. Alle 4 hadden ze wat problemen met goed zitten op de stok. Ik had wel eens gehoord dat als de kinderen niet binnen 1 dag hoog gaan zitten het meestal niet zo goed is. Nou die van mij zaten dus zaten dus ook niet hoog. Ze probeerden het wel maar het ging gewoon niet. Maar ik had eigenlijk geen tijd om er op te letten want ze zeurden de hele dag aan mijn hoofd voor eten. En de vrouw was zo gauw de jongen uit het nest waren alweer begonnen om een ander nest te maken. Ja lekker is dat, zij een beetje bouwen en ik maar zwoegen. Moest ik ook nog even in actie komen om te zorgen dat er jongen uit de nieuwe eieren kwamen. Ja daar had ik lekker tijd voor. Een vluggertje dus maar….! Toen ik een keer zat uit te rusten van al dat voeren zat ik de jongen eens goed te bekijken en ik schrok me een hoedje. Bijna alle jongen hadden een probleem aan de poten. Deze stonden wat krom. Daarom konden ze er niet goed op zitten. En van twee ging de conditie ook nog eens achteruit. De jongste kon al helemaal niet zitten en die waggelde maar wat over de grond. Op een dag kwam mijn baasje de volière in en daarna was de jongste verdwenen…. Hoorde alleen nog de kliko open en dicht gaan. Ik was hier erg verdrietig over. Mijn baasje heeft op internet zitten speuren naar het probleem met de kromme poten. Schijnt vaker te gebeuren. Heeft waarschijnlijk te maken met de voeding. Een gemis aan kalk of andere voedingsstoffen. Mijn baasje was ook erg verdrietig maar wist eigenlijk ook niet wat hij er aan moest doen. Hij wist niet wat er nog meer toegevoegd kon worden aan onze voeding om het probleem op te lossen. Een dag later was er weer een van mijn kleintjes overleden. Wat ik ook voerde de conditie van de jongen ging hard achteruit. We kregen toen een vies goedje door het drinkwater heen. Iets wat het binnenste weer wat beter moet maken. Mijn 2 overgebleven jongen werden hier wel wat beter van. Deze vliegen nu rond in een andere volière. Een van deze jongen is een vrouwtje maar heeft dus kromme poten. Maar ze kan er aardig mee uit de voeten – om het zo maar eens te zeggen. Het andere jong is een mannetje maar is veel te klein gebleven. Met de poten gaat het wel. Nu maar hopen dat ze een beetje goed door de jeugd rui komen. Zoals gezegd kon mijn duifje niet wachten met een nieuw nest. Dus een week nadat ons eerste nest was uitgevlogen had ze zelf in een traliekastje een nest gemaakt (ze kan het dus wel) zat ze al weer te broeden. Erg dubbel was dat voor mij. Aan de ene kant blij met weer een nest – aan de ander kant veel verdriet vanwege de jongen die er zo slecht aan toe waren. En over het humeur van mijn baasje zal ik maar niet beginnen. Want niet alleen bij ons ging het niet zo goed. Ook bij de buren is het allemaal niet zo goed gegaan. Maar dat vertel ik later wel. Nu eerst even een verslag van onze tweede poging om een paar kinderen groot te krijgen. Mijn vrouwtje had drie eieren gelegd. Na ongeveer 12 dagen kwamen deze uit. Op een morgen vond mijn baasje drie jongen in het nest. Nou was hij tenminste weer een beetje blij. Maar hij maakte zich net als ik wel zorgen. Na een paar dagen kregen onze kinderen weer zo’n stom zwart ringetje om. Ik heb toch ook geen ring om. Mijn baasje kwam vaak kijken naar de jongen met aar dat leek nu wel goed te gaan. En weer na een dag of 8-9 kwamen die belhamels het nest al weer uit. Konden niet vliegen en waren nog maar net een beetje bedekt met veren. Het leek allemaal goed te gaan maar
weer na een paar dagen werden de jongen minder sterk en belanden op de grond. En weer belande de een na de andere in de bak. Niet echt een mooie plek om begraven te worden maar ja zo gaat dat nu eenmaal. Mijn baasje was er helemaal klaar mee en heeft mij apart gezet. Want ik heb nog steeds een compleet kale kop. Volgens Thijs – dit is de zoon van mijn baasje – lijk ik wel op een gier. Ik ben ingespoten met een of ander goedje tegen vedermijt. Nu maar hopen dat ik mijn mooie kuif weer eens terug krijg. Mijn baasje heeft blijkbaar andere plannen gekregen want tot mijn grote schrik werd begin augustus mijn lieve vrouwtje uitgevangen terwijl ik apart zat. Ik kon er dus echt niks aan doen. Via via heb ik vernomen dat ze naar een grote volière is verhuisd in het midden van het land. Toen ze daar werd losgelaten was er meteen een andere uitslover die om MIJN vrouwtje ging dansen. Nou ja ik hoop dat ze daar gelukkig wordt (snik). Terwijl ik zielig en de hele dag fluitend helemaal alleen in een kooi zit heb ik wel tijd om wat te vertellen over de buren. Die gekke mussen hadden weer een nest gemaakt met 4 eieren. Na ongeveer 14 dagen kwamen er weer drie van die kleine drukte makertjes uit het ei. Pa en ma mus gingen aan de slag om de jongen te voeren. Nou zeg die mussen groeien veel langzamer dan onze jongen. Ze doen er wel drie weken over om uit te vliegen. Maar ik moet wel zeggen dat ze er dan wel meteen goed uit zien. Maar het onmogelijke gebeurt. Ook de jonge mussen gingen al vrij snel op de grond zitten slapen. Nou dit voorspelt meestal niet veel goeds. Twee van de kleintjes lagen al vrij snel dood op de grond. De laatste heeft het wel gehaald die knapte na een kuurtje weer snel op. Gelukkig maar want de stemming was er hier niet beter op geworden. Na dit nest vonden de mussen het blijkbaar ook wel genoeg en gingen ze lekker in de rui. En met een beetje hulp worden de mannen weer prachtig rood. Dan hebben we ook nog de Chinese appelvinken. Deze hadden dus 2 jongen die langzaam maar wel groeide. Mijn baasje gaf ze de gewone zaadmengeling zoals altijd met daarbij wat eivoer – universeel voer – pinkies – Buffalo wormen en diepvries was motten. Het meeste werden de was motten gevoerd. Na ruim een week bleef er eentje wat achter in de groei. Ik zag wat paniek in de ogen van de vader appelvink maar ja wat kan je er aan doen. Ik had natuurlijk al hetzelfde meegemaakt. Mijn baasje moest een paar dagen naar Duitsland en toen hij terugkwam was het jong dood. Maar dat had hij wel verwacht. Had niets te maken met voeren of zo want tijdens zijn afwezigheid zijn wij allemaal uitstekend verzorgd door de bazin. Vooral het voeren van de levende meelwormen vond ze een niet zo’n leuk klusje (ha ha). Het overgebleven jong werd verder gevoerd, voornamelijk het vrouwtje. Papa appelvink voerde voornamelijk zijn liefje en die voerde dit weer door aan het jong. Na een week of 2 vloog het jong uit. Het heeft nog wel een week op de grond gebivakkeerd maar kwam toen toch meer boven in de kooi zitten. Ook de appelvinken hadden de smaak te pakken en het vrouwtje was begonnen aan de tweede ronde. 3 eieren werden er gelegd. Het eerste jong werd nu alleen nog maar door zijn vader gevoerd. En dat jong bleef maar schooien om eten. Ik heb wel eens tegen de vader gezegd dat hij het jong zelf moet laten eten maar nee hoor gewoon lekker blijven verwennen. De 3 eieren kwamen allemaal uit. Wat waren de appelvinken weer blij met hun kroost. Terwijl ik in groot verdriet was om onze jongen waren zij natuurlijk weer heel blij. De 3 jongen groeiden gestaag maar toen kwam er weer ellende aan. Een paar hele warme dagen met temperaturen van boven de 30 graden. Voor tropische vogels normaal gesproken geen probleem maar de appelvinken hadden er de grootste moeite mee. Mijn baasje heeft het wel goed in de gaten gehouden. Hij vond dat er wel gevoerd werd maar niet echt van harte. Op een morgen lagen alle drie de jongen dood in het nest terwijl ze de avond ervoor nog binnengekregen??? Mijn baasje is in augustus op vakantie gegaan en we werden uitstekend verzorgd door iemand anders. Deze aardige meneer verzorgd ons altijd als mijn baasje weer zo nodig op vakantie moet. Maar opnieuw sloeg het noodlot toe. Ik zag het gewoon
gebeuren. Papa en mama appelvink besloten eindelijk om te stoppen met het voeren van het jong – na 3 maanden hè (is dat normaal?). De toch al wel mooie jonge appelvink at wel zelf maar waarschijnlijk niet genoeg. Zij (het was een vrouwtje) ging al snel op de grond zitten. Ik heb dit meteen aan onze gastverzorger gemeld door luid te fluiten toen hij langs kwam. Hij heeft toen voer en water en alles wat maar nodig was op de grond gezet maar helaas. Ook dit jong is overleden. Ik heb begrepen van de gastverzorger dat mijn baasje dit niet echt leuk meer vond. Zoveel jongen en toch maar weinig jongen groot. Die 2 licht gehandicapte rode kardinalen van mijzelf en nog twee Mexicaanse roodmussen. Al met al een vreemd seizoen. Maar ik heb zo in de wandelgangen gehoord dat het bij meerdere kwekers een raar seizoen is geweest. Ik hoop echt voor mijn baasje dat volgend seizoen beter wordt. Ik heb begrepen dat de plannen voor volgend jaar al weer gemaakt zijn (al kan dat bij mijn baasje altijd weer veranderen). Maar het meeste hoop ik nog dat ik mijn mooie kopveren weer eens terug krijg. Misschien dat er dan iemand is die mij wil hebben want ik geloof dat ik niet meer pas in de plannen van mijn baasje. Misschien vertel ik er nog wel eens wat over. Ik hoop dat jullie lezers het leuk vonden om mijn avonturen te lezen dit seizoen en ik hoop dat er meer vreemde vogels zoals ik de pen ter hand nemen om eens wat te vertellen over het wel en wee bij jullie in de volière.
Groeten,
Kardinaal
