Uit het leven gegrepen (deel 2)
Zoals de vorige maand al gemeld is mijn groene vriend opgehaald. Op de laatste dag van februari is hij uitgevangen en vertrokken naar het noorden van het land. Mijn baas vond het wel leuk om dat irritante vrouwtje weer bij mij terug te zetten. Nou ik heb even goed laten weten wat ik daar van vond. Ik heb ze meteen alle hoeken van de volière laten zien. Mijn baasje zag dit allemaal met lede ogen aan en heeft toen ingegrepen. Helaas voor mij moest ik uit de volière verdwijnen en werd ik in een apart hokje gestopt. Lekker klein hoor. Een kooitje van 80x40x40cm.
Ik had wat last van kale plekjes op mijn hoofd en bij mijn snavel. Dus werd ik iedere dag gevangen en ingesmeerd met een vies zalfje. Dat ik hier niet van gediend was heb ik mijn baasje duidelijk gemaakt door iedere keer goed hard in zijn vinger te bijten. Dat hij dit niet fijn vond bleek wel aan zijn niet al te nette taalgebruik. Toen de behandelsessie over was ben ik weer in de grote volière losgelaten maar dat vrouwtje was weg. Die is overgeplaatst 2 kooien verder. Zit nu bij die Chinese appelvinken.
Ondertussen zijn die mussen uit Mexico losgelaten. Het zijn nu mijn buren. ‘Wat een herrie maken die gasten zeg’.
Het zijn er 4, twee stelletjes. Nou die zijn de hele dag aan het bekvechten. Ik moet wel toegeven dat die mannetjes mooi kunnen zingen. Ze brengen meer geluid voort als ik momenteel. Ik heb er gewoon nog geen zin in. Ik moet eerst maar weer eens wat aan mijn conditie gaan doen. Deze mussen heten voluit Mexicaanse roodmussen. De deftige naam is Carpodacus Erythrina Mexica. Ze leven in het wild in Mexico en het zuidwesten van de Verenigde Staten. De vogels zijn overwegend bruin gekleurd met mooie bestreping. Daar zou menig kanarie kweker jaloers op zijn. De mannetjes hebben rode of gele kop / borstpartij. Ik heb begrepen dat als je ze rode kleurstof geeft in de rui de veren een stuk roder worden. Zou ook wel wat voor mij zijn, dan blijf ik ook mooi rood.
Ze zeggen dat deze mussen verdraagzaam zijn tegen andere vogel soorten. Nou als je ze de hele dag hoort bekvechten dan geloof ik daar niks van. Ze eten tropenvoer aangevuld me onkruidzaden en trosgierst. Net als ik willen ze ook graag grit hebben want dit schuurt de maag lekker. Deze mussen houden wel van begroeiing in hun kooi al moet ik zeggen dat ze wel alle verse knopjes opeten. Dat is dan wel weer jammer. Maar ik denk dat ze het wel naar hun zin hebben want er zijn al wat nesten gemaakt.
Van de week is er zelfs een van de vrouwtjes een dag naar binnen gegaan. Volgens mij had ze wat last van een ei dat er uit moest. Eigen schuld natuurlijk want wie gaat er nu een ei leggen met dit weer. Tjonge, jonge wat is het koud. En het blijft naar duren. Na twee dagen was ze weer buiten, mijn buurvrouw. Nou dat heb ik geweten, die andere drie gingen meteen helemaal uit hun dak. Stelletje druktemakers. Heb begrepen dat ze nu toch een paar eieren hebben maar dat wordt natuurlijk niets. Ze kijken er niet meer naar om.
Nou ik geloof dat ik het wel weer een beetje verteld heb voor nu. Verder valt er weinig te beleven. Over die appelvinken valt weinig te vertellen. Daar gebeurt niet zo veel. Al krijgen die twee wel een steeds blauwere snavel!!
Wordt vervolgd.
Arie Boon